قدر نعمت چه کسی داند ؟

یادتونه تو پست های قدیمی تر گفته بودم خانمِ طبقه پایین خونه مون، دختر جانباز هست و یکسال از من بزرگتره. لیسانس کتابداری در شاخه پزشکی داشت و ازدواج کرد و بچه دار شد. دو تا بچه داره. اونوقت دو سال پیش زمستون بود که بعد عمری وزارت بهداشت آگهی استخدامی زد و از قضا این رشته ی خیلی خاص رو هم مجاز کردن برای ثبت نام و تو یاسوج فقط یک نفر میخواست اونم سهمیه ۲۵ درصد که همین خانم قبول شد.

تو زندگی اش یه بار آگهی استخدامی شرکت کرد همون یکی هم قبول شد. بدون خوندن! مفت و مجانی.

یادمه همون سال من واسه آموزش و  پرورش آزمون داده بودم. حدود ۵۰ کتاب خونده بودم. با یک میلیون آدم رقابت کرده بودم و قبول نشدم. درصدهام اغلبشون خوب و بالا بود ولی رقابت تو شهر ما زیاد بود و قبول نشدم.

جالبه این خانم هر روز عصر بیرون گردش بود. هر هفته دورهمی داشتن. همیشه مهمان داشت. اصلا نمیخوند. شاید جمعا ۳ تا کتاب نخوند و قبول شد.

الآن ۹ ماهه کارمندشونه. با همون سیستم پارتی اش پستش رو از اپراتور یک درمانگاه شلوغ تو محله بد شهر تغییر دادن آوردنش وسط شهر مسئول توزیع دارو شد. یعنی جای عالی هم بهش دادن.

حالا پریروز داشت بهم میگفت مرضی من یه فکرهایی اومده به سرم.

گفتم چی؟

گفت تو فکرم از کار بیرون بیام. خیلی خسته شدم. خیلی کمبود خواب دارم. قبل رفتن سرکار فکر میکردم یه زن مستقل میشدم. حقوق دارم. خوشحال میشم. خرج میکنم. کیف میکنم.

الآن هیچ پولی ندارم. همیشه خسته ام. همیشه عصبی ام و کمبود خواب دارم. صبح تا شب دارم بدو بدو میکنم که برسم کارهامو انجام بدم. کلافه شدم.

گفتم کاملا متوجه تغییراتت شدم.

قدیما خیلی بشاش و شاداب و خوشحال بودی. سرزنده بودی. صدای خنده هات تو ساختمون می پیچید. خونه ات همیشه پر از شور و شوق و هیجان بود. اما اخیرا همیشه انگار خسته ای و بی حوصله.

گفت تو فکرم از کار بیام بیرون.

گفتم باید ببینی کار و شغل رو واسه چی میخواستی؟ بعضی افراد حس ارزشمندی شون رو در داشتن شغل می بینن. باهاش زندگی میکنن. بهش محتاجن. با شغل حالشون خوبه. تو کدوم یکی هستی؟

میگفت من اصلا با شاغل بودن این چنین حس هایی ندارم.

براش یکی از اقوامم رو مثال زدم که تمام زندگی اش، خودشو کارمند تصور میکرد و تلاش کرد و بهش رسید و لذت زندگی اش در این مسئله بود. الآنم واقعا جایگاه خوبی داره. روابط سیاسی توی ادارات رو یاد گرفت خودشو ارتقا داد. خوشش میاد از این سبک زندگی. حس ارزشمندی بهش میده.

گفت من اینطور نیستم.

بعد گفت شوهرش داره خودشو بازنشست پیش از موعد میکنه و الآن ۳ ماهه حقوق بهش ندادن.

گفتم به نظرم فعلا بمون. بذار تکلیف کار همسرت مشخص بشه. حقوق بازنشستگی بهش بدن. شغل آزادش رو راه بندازه اونوقت.

الآن حیفه. تو بچه هات از آب و گل دراومدن. نیاز نیست دل نگرانشون باشی. بقول معروف کارهاتو کردی، آردهات رو بیختی الکت هم آویختی. مثل بقیه نیستی که با بچه کوچیک و بدبختی برن سرکار و نگران هزار مسئله باشن. میمونه شادابی خودت. اونم فعلا بذار تا کار شوهرت راه بیوفته.

تو دل خودم میگفتم چه فکرهایی میکرد و چی شد!!

من که بچه ندارم. هدفی تو زندگی ندارم، شاغل شدن برام هم سرگرمیه هم هدفه هم کمک خرجه. کاش من جاش شاغل بودم ...

قدر نعمت رو خیلی ها نمیدونن.

شاید خودمم ندونم.

ولی زورم میاد مفت و مجانی بدون اذیت رفت سرکار و حالا داره از شکم سیری، شغل رو خوب و بد میکنه و قدردان نیست!

اونم چه شغلی. تمیز. جای خوب. بی دردسر. ارباب رجوع نداره. فقط میخواد صبح تا ظهر بری. ظهر تا شب کار خونه ات رو انجام بدی. حتی با همین تکه اش سختشه به توافق برسه.

هعیییییی خدا. کجایی اصلا؟ ما رو هم ببین!

آدمی جماعت قدرنشناس و ناسپاسه! به هر چی برسه هنوز چشمش دنبال اون چیزی هست که نداره. دنبال شرایط بهترتر و راحتی بیشتر ...