تلاطم های من

کنار مشتی خاک

در دور دستِ خودم ، تنها ، نشسته ام.

نوسان ها خاک شد

و خاک ها از میان انگشتانم لغزید و فرو ریخت.

اوج خودم را گم کرده ام.

می ترسم، از لحظه بعد، و از این پنجره ای که به روی احساسم گشوده شد.

غروب را به دیوار کودکی ام تماشا می کنم.

بیهوده بود ، بیهوده بود.

این دیوار ، روی درهای باغ سبز فرو ریخت.

آن طرف ، سیاهیِ من پیداست:

روی این پله ها غمی ، تنها، نشست.

خورشید ، در پنجره می سوزد.

من هوای خودم را می نوشم

و در دور دستِ خودم ، تنها ، نشسته ام.

انگشتم خاک ها را زیر و رو می کند

و تصویر ها را بهم می پاشد، می لغزد، خوابش می برد.

دست هایم پر از بیهودگی جست و جوهاست.

منِ دیرین ، تنها، در این دشت ها پرسه زد.

روی غمی راه افتادم.

به شبی نزدیکم، سیاهی من پیداست:

در شب آن روزها فانوس گرفته ام.

خورشید ، با پنجره آمیخته.

میان دو لحظه پوچ ، در آمد و رفتم.

گورستان به زندگی ام تابید.

کنار قبر، انتظار چه بیهوده است.

با مشتی کابوس هم سفر شده ام.

راه از شب آغاز شد، به آفتاب رسید، و اکنون از مرز تاریکی

می گذرد. 《سهراب سپهری》