مامان

امروز صبح مامان و بابام از سفر ۵ روزه زیارتی مشهد برگشتن و امشب به رسم ادب رفتم خدمتشون عرض دست بوسی و زیارت قبولی.

برام از خاطرات ای چند روزشون گفتن و خوش گذروندیم.

مامانم درباره یکی از دوستان مشهدی شون برام صحبت میکرد که شب آخر خونه اونها بودن و صبح ساعت ۳ رفتن فرودگاه که ساعت ۵ پرواز کنن به سمت شیراز.

داشت درباره احوالات اون خانواده میگفت برام.

مثل اینکه پارسال اینها اومده بودن یاسوج خونه بابا اینها ولی اون مدت من گیر امتحاناتم بودم نتونستم برم پیششون و باهاشون آشنا بشم ولی دورا دور میشناسمشون.

مامان گفت ۲ تا بچه دارن بزرگن دیگه. پسرش بزرگتره و دخترش که کوچیکتره کنکوریه.

میگفت هر دو تاشو فرزندخونده گرفته. پسرش میدونه ولی به دخترش هنوز نگفتن.

قبل سفر بابا اینا برای دیدار و خداحافظی که رفته بودم خونه شون. دلم پُر بود و نمیدونستم چه تصمیمی بگیرم. نمیدونم با مامان داشتیم درباره چی حرف میزدیم که یهو بحث رفت رو لباسهای نی نی که سالهای قبل مامان برای بچه هام خریده بود. بهش گفتم مامان ببخششون به کسی که نیاز داره. الکی فضا اشغال کرده اینجا ، نو و بی استفاده موندن خدا رو خوش نمیاد.

مامان گفت هرگز اینکار نمیکنم. من هنوز امید دارم که روزی تن بچه ات بکنم لباسا رو.

به خندم گفتم مدشون رفته دیگه اونوقت جدید میخریم. ولی بیهوده امید نداشته باش.

خودم دچار آشفتگی بودم واسه تصمیم بهزیستی ، یهو به مامان گفتم جریان رو. 

مامان بهم گفت من پشتتم. من اون بچه رو دوست دارم. من خودم هواتو دارم. تو بیارش من همه جوره باهاتم‌.

خوشحال شدم که یک حامی پیدا کردم‌. حس خوبی بود همراهی مامان با فکر و عقیده من.

ولی براش از عقیده شوهرم گفتم که راضی نیست. که نمیشه زوری کسی رو بابا کرد.

که نمیشه محبت گدایی کرد از این و اون.

بهش گفتم دلم از خانواده اش هم امن نیست.

فرهنگشو ندارن. میترسم باهاش کنار نیان بچه مو اذیت کنن. اونوقت خودمو نمیبخشم.

گفت میخوای خودم با شوهرت حرف بزنم؟!

گفتم نه!! هرگز !!

نمیخوام هیچ وقت در این باره بهش چیزی بگی. به هیچ کس نگو.

فقط درد و دل مادر دختری کردیم‌.

اونا رفتن سفر و برگشتن و امشبم باز با گفتن جریان این خانواده مشهدی بحثش باز شد.

من گفتم تو مشهد این چیزها عادیه. دوستانی دارم که خیلی سال پیش بهم گفتن اینکار بکن و من نکردم. فکر میکردم خودم بچه دار میشم.

مامان گفت کاش همون موقع میرفتی دنبالش. هیچ کس هم متوجه نمیشد. همه فکر میکردن خودت باردار بودی و زاییدی.

از اینکه مامانم اینقدر همراهمه و درکم میکنه و ذهنش روشنه ، امشب خیلی خیلی خوشحال شدم.

مامانم دلمُ قرص کرد برای گرفتن هر تصمیمی.

ولی بهش گفتم مامان با موافق بودن خودم و خودت کاری پیش نمیره. ما دو تا چه میتونیم بکنیم ...

کاش بقیه هم مثل مامانم حامی ام بودن.

هنوز از بهزیستی بهم زنگ نزدن. خودمم جرئت ندارم برم پیششون یا زنگ بزنم. چون نمیدونم چی بگم و چطور بگمش؟!

دلم‌ نمیخواد فرصتم رو از دست بدم و نمیدونم با این زندگی چه کنم؟ دلم از هیچ چیز امن نیست. پناهگاه محکمی برای قدم های بعدی ام ندارم.

کاش شاغل میشدم. تا حداقل میدونستم پول خودمو خرجش میکنم. تا با پشتوانه مستقل بودن مالی ام ، میرفتم سراغش.

الآن من هر کاری بخوام بکنم نیازمند اوکی دادن همسر هستم. 

چون خرج زندگی رو اون میده. اگر گفت خرج خودمون بشه باید بگم چشم. اگر گفت میخوام خرج مادرم و برادرم بکنم باید بگم چشم. اگر خواست هر کاری کنه من هیچ نظر و ایده ای نمیتونم داشته باشم چون من درآمدی ندارم و به دید مصرف کننده بهم نگاه میشه. این نگاه اذیتم میکنه.

بارها درباره ساخت زمینمون و گرفتن وام و تلاش برای خونه دار شدن با همسر حرف زدم بعد کلی مصیب نامه گفتن از شرایط کشور و حقوق کم و نبود وام و تورم زیاد و فلان و بهمان ، بهم میگه پس خودت برو دنبالش. خودت برو بساز اگر راست میگی.

بارها تو کلامش ، تو دعواهامون بهم گفت خودتم یه چیزی بیار وسط. منظورش درآمد و پوله.

منم هزار بار گفتم ببرم پیش دوستات ببینم کدومش تو ساخت خونه شون ، همسرشون پول دادن؟ همسر کدومش شاغله و از وقتی باهاش ازدواج کرده چقدر سرمایه آورده تو زندگی شون؟

میخوام ببینم این فکرها از کجا درمیاد؟

مگه تو سوئیس زندگی میکنیم ما ، که زن و مرد هر کدوم باید شاغل باشن و در هزینه ها مشارکت کنن؟

اینجا ایرانه با قانون خودش.

ما طبق این قانون زندگی میکنیم. خرج و مخارج زندگی با مرده.

حالا ما که همیشه بساز بودیم و قانع. هیچ وقت پول همسرمون صرف چیزهای مفت و الکی و بی ارزش نکردیم. چون پولش دست خودشه. خودش خرج میکنه. ما چیزی نبوده که اسراف کنیم.

هر چی هم بخواهیم باید از فیلتر ایشون بگذره و طبق ضرورت و نیاز خریده بشه.

ما هیچ وقت زن زیاده خواه و پر رو و پر زرق و برق و اهل بریز و بپاش نبودیم. باهم زندگی رو ساختیم. با هم فکر کردیم. با هم خریدیم.

حرفش برام سنگین بود.

خیلی سنگین.

قلبم شکست.

بدجورم شکست.

حس سر بار بودن بهم دست داد.

حس میکنم باید هرطور شده یه جوری یه جایی شغلی پیدا کنم.

تو شهر نکبتی ما شغل های آزاد و شرکتی خاصی نیست. اغلب اشباع هستن. نه کارخونه ای ، نه دفتری ، نه شرکتی. کار دولتی هم رقابتش واویلاست اینجا.

تقصیر خودمم هست. فکر میکردم خانه داری خودش بخش مهمی از زندگیه. فکر میکردم باید پول بدی خشکشویی لباست رو بشوری اتو کنی ،خب من دارم میکنم. باید غذا از بیرون بخری خب من درست میکنم با تمیزترین حالت. باید پول بدی کسی بیاد خونه نظافت کنه ،خب من دارم میکنم. برای داشتن یه خونه پُر گل مگه نباید پول هزینه کرد ، باغبون گرفت و بهشون رسیدگی کرد؟ من دارم همه اینکارها رو میکنم . ترشی درست میکنم. مربا میپزم. کیک و شیرینی میپزم. هر چیزی که باید از بیرون خریده بشه بابتش پول داده بشه من درست میکنم. 

پول همه ی اینها رو نمیدیم و من دارم کار میکنم. مگه اینا برای بقیه شغل بحساب نمیاد و باهاش پول در نمیارن. من دارم انجامش میدم دیگه. 

اشتباه کردم.

کوتاهی کردم.

دیدگاهم اشتباه بود.

تقصیر پدرمه که کار زن رو کار خونه میدونست. ما رو برای شاغل بودن در بیرون بار نیاورد. تفکر مستقل بهمون هدیه نداد.

یادمون نداد روی پای خودمون باشیم تا به شوهر و پولش نیازی نداشته باشیم. تقصیر دین و مذهبه. بس که تو گوش اینا کردن که زن باید تو خونه اش باشه و کار خونه بکنه و مرد بره سر کار و خرج زندگی بده.

حالا همسر من اومده از اسلام زن گرفته و با تفکر غربی طور میخواد زندگی کنه!! 

حالم بده.

ناراحتم خیلی زیاد.

فکر کن آدمی با این دیدگاه رو مجبور کنی ، بچه بیاره برات!!

باز خداروشکر بچه نداریم وگرنه واسه همونم باید من مقصر شناخته میشدم. چون ایشون که بچه دوست نداره! منم که مجبورش میکنم. 

تو این زندگی نه فرزندخوانده ای جا داره نه فرزند خود آدم.

گمونم خودمم اضافی ام.

باید تلاش کنم تمام بندهای وابستگی ام بهش رو پاره کنم. باید ازش بی نیاز بشم. همه جوره.

امشب و خیلی شبهای دیگه من بابت این چیزها خیلی ناراحت شدم ولی هی ادامه دادم. هی رفتم جلو ببینم چی پیش میاد.

من یک روزی میام و تو همین وبلاگ اعلام میکنم که برای همیشه از بند وابستگی به همسر بیرون اومدم و الآن یک فرد آزاد و مستقلم!